Voor ons dappere mannetje Gosse
Februari 2002 kwam ik erachter dat ik zwanger was, wat voor ons toch wel een verrassing was. Het was even wennen maar we besloten ervoor te gaan. Mijn zwangerschap was heerlijk op de eerste drie maanden na die erg vermoeiend en hormonaal waren, maar verder verliep alles volgens het boekje. In de 35ste week heb ik een structurele echo gehad omdat ik zelf een nierafwijking heb, maar jij was compleet gezond. De laatste weken werden wel zwaar en ik keek uit naar je komst.
Woensdagavond 2 oktober 2002, ik was 38,5 weken, toen ik iets voelde vloeien …bloed. Even later verloor ik m’n slijmprop. Ik heb de verloskundige gebeld en die zei dat als ik niet verder bloedde en nog geen weeën had ik gewoon weer naar bed kon. Ik ben weer gaan slapen, jij bewoog goed, het bloeden was gestopt en ik voelde me goed, geen reden tot paniek. ’s Nachts rond 3 uur heb ik je nog voelen schoppen, ik werd om 7:30 wakker, stond op en begon vreselijk te bloeden. Direct de verloskundige gebeld en die stond binnen 10 minuten op de stoep. Ze ging op zoek naar harttonen en vond een hartslag van 80 maar wist niet of dat mijn hartslag was of de jouwe. Ze zei dat er iets mis was en dat als we op een ambulance zouden moeten wachten jij zou sterven in m’n buik. Met haar auto zijn we snel naar het ziekenhuis gereden, er werd een echo apparaat op m’n buik gezet…er was een hartslag. Gelijk de OK ingereden en je bent gehaald. Toen ze je uit me haalden was je hartje gestopt met kloppen maar na een reanimatie kwam het weer op gang. Je pappa heeft je geboren zien worden en is bij je geweest toen je hartje weer op gang kwam. We hebben een zoon: Gosse.
Ons dappere mannetje Gosse
De vraag was natuurlijk wat is er gebeurd, maar op het moment dat de vliezen en placenta bekeken werden, werd het gelijk duidelijk: zeer uitgebreide vasa praevia. Normaal loopt de navelstreng van de baby naar de placenta en vertakt zich dan in aderen. Bij ons was de navelstreng in de vliezen gestopt en liepen er in die vliezen overal aderen. Bij het verliezen van mijn slijmprop is er zo’n adertje geknapt waardoor je langzaam je bloed verloor. De vraag was toen hoeveel bloed heb je verloren en wat is de schade.
Het eerste wat ik van je zag was een polaroid en na 5 uur mocht ik voor het eerst bij je. Je lag in een couveuse met overal slangetjes, we riepen je naam, je oogjes gingen open je armpjes gingen in de lucht, pappa en mamma zijn er. Een herkenning die ons diep heeft geraakt.
De neonatoloog vertelde ons snel dat je een hele slechte start hebt gehad. Als gevolg van zuurstoftekort waren je niertjes kapotgegaan, je leverfunctie was laag evenzo je hersenactiviteit, je kon je bloeddruk niet op peil houden en je hartje had een enorme klap gehad. Je zou het niet halen. De volgende dag 4 oktober 2002 rond 14.00 werden we geroepen, je hartje kon het na 30 uur niet meer aan . De arts heeft je op m’n borst gelegd en we zijn liedjes voor je gaan zingen en hebben tegen je gepraat: ‘het is goed mannetje ga maar slapen, pappa en mamma zijn bij je”. We hebben niet gemerkt wanneer je bent gestorven, je bent heel rustig weggegaan…
We missen je zo….