Roel en Conny Jongeling – ^i^ Marisa

Het verhaal over Marisa.

Nu ik dit schrijf, lig ik naast Marisa, een heel mooi meisje gewikkeld in een gele badcape. Ongelofelijk wat ons de laatste week is overkomen. Een perfecte zwangerschap die in een groot drama eindigt. Er is een hoop gebeurd en het lijkt me goed om de afgelopen week eens door te nemen om het later nog eens terug te lezen.

Aanloop naar de bevalling:
Op maandag 24 oktober braken om 18.45 uur bij Conny de vliezen. Op dat moment was ik met een aantal collega’s aan het squashen in Bleiswijk. Conny vond het natuurlijk niet fijn dat ik dit een dag voor de uitgerekende datum ging doen. Maar ja, ik dacht dat het ook nog wel twee weken zou kunnen duren, dus ik durfde dit wel. Onderweg naar Bleiswijk hadden we veel vertraging omdat het regende en er stonden veel files. Toen dacht ik wel een paar keer of het wel verstandig was te gaan ook omdat we daar laat aankwamen en er al wat van onze squashtijd af was.

Tja, en dan gebeurt het toch! In de sporthal waar ik bezig was, had ik twee oproepen gemist. Omdat ik daar binnen geen bereik had, ben ik na het squashen snel naar buiten gegaan en heb ik Conny gebeld. Gelukkig stelde ze me gerust, want het vruchtwater was helder van kleur en het was ook al minder geworden. Na een hapje eten heeft een collega mij weer bij het werk afgezet en ben ik snel naar huis gereden waar ik om 21.30 uur arriveerde. Opgelucht zag ik dat er iemand bij Conny was en ik was ook blij dat ik dan toch snel vader zou gaan worden en wel op de uitgerekende datum. Nou, op tijd naar bed, want het zou wel eens een lange nacht kunnen gaan worden.

Het bloedverlies:
Ja hoor, om 3.00 uur ‘s nachts was het dan zover. Ik werd wakker van Conny omdat ze opeens behoorlijk wat bloedverlies had en ze rende naar het toilet. Dit was het begin, dacht ik en ondanks dit bloedverlies waren we vrij rustig. Toch de verloskundige gebeld en zij stelde ons nog meer gerust omdat wat bloedverlies normaal was. Ook stopte het vrij snel en kwamen de weeën op gang. Tot een uur of vijf zaten we in de badkamer, met Conny op het toilet en ik met een stopwatch in de hand. Toen de weeën wat heftiger werden, ben ik maar weer de verloskundige gaan bellen. Zij kwam direct onze kant uit en omdat we voor een thuisbevalling hadden gekozen hadden we ons ook goed voorbereid.

Het hartje:
Het eerste dat de verloskundige Conny vroeg, was op bed te gaan liggen zodat ze kon proberen het hartje te vinden. Dit kon ze echter niet vinden en ze stelde ons gerust dat het wel eens aan de batterijen van het apparaat kon liggen. Toch wilde ze geen risico nemen en het was beter om naar het ziekenhuis te gaan. Binnen tien minuten lagen we op de kraamafdeling van het Vlietland ziekenhuis in Holy, waar de aanwezige gynaecoloog opnieuw het hartje probeerde te vinden. In de verte was de hartslag van Conny te horen maar geen hartslag van Marisa. Ook op de echo was niets te zien en toen kregen we te horen dat Marisa was overleden. Een grote dreun en vol ongeloof hebben we daar een tijdje zitten huilen. Hoe was dit nu mogelijk! Hoe kon dit? Wat was er gebeurd?

We werden even alleen gelaten en deze tien minuten zullen we nooit meer vergeten. Vol ongeloof en in een shock zaten we in verloskamer 4 te trillen en de weeën van Conny waren inmiddels ook gestopt. Nu moest Conny nog bevallen, maar hoe kun je je motiveren als je weet dat je kindje is overleden? Waar haal je de energie vandaan?

De bevalling:
Van verloskamer 4 zijn we naar kamer 5 verhuisd zodat Conny wat rustiger lag. Buiten was het donker, het was slecht weer, het regende en het stormde. Het leek er wel bij te horen. Dit was een wat rustigere fase en toen besloot ik wat mensen te bellen om dit slechte nieuws te vertellen. Allereerst mijn ouders, schoonouders en het werk. Vervolgens kwam de arts langs met de toch wel wat vervelende vraag of wij mee wilden doen met het ZOBAS onderzoek (zinnig onderzoek bij ante partum sterfte). Wij hebben ingestemd, omdat we natuurlijk graag wilden weten wat de oorzaak van de dood van ons kind was. Er kwam al snel een laborante bloed afnemen. Bij Conny werden er acht buisjes bloed afgetapt, bij mij twee. Ook kwam de arts met een vragenlijst en werd er bij Conny bacterieënonderzoek gedaan in de vagina en neus.

Zo mooi en compleet, wat is er misgegaan ?

Als laatste moest alleen de placenta er nog uit en de verloskundige probeerde door voorzichtig aan de navelstreng te trekken deze er uit te halen. Omdat dit niet makkelijk ging, moest Conny nog een paar keer persen en toen was het voor de verloskundige duidelijk wat nu de oorzaak van het overlijden van Marisa was. Omdat we toch nog in een shock waren, begrepen we dit niet helemaal maar het was duidelijk dat er iets niet goed zat met de navelstreng en placenta. Er waren wat onbeschermde vaten in de vliezen gescheurd en de placenta bestond uit 2 lobben. De obductie en het landelijk onderzoek in Groningen (ZOBAS) zal over twee maanden uitsluitsel geven.

Thuis:
Van de verloskundige van het ziekenhuis mochten we ‘s avonds al naar huis. We konden eventueel ook nog een nachtje in het ziekenhuis bij Marisa blijven, dan zou er een bed voor mij geregeld kunnen worden. We zijn toch om 19.45 uur naar huis gegaan omdat ik het wel gehad had en we wilden graag in ons eigen bed slapen, weg van de kraamafdeling waar je toch geconfronteerd wordt met blijde ouders. Thuis aangekomen kwamen natuurlijk weer de tranen. Drie schitterende bloemstukken van het werk waren inmiddels al bezorgd. Vervelend was wel dat de buurvrouw deze bloemen ‘s middags heeft aangenomen van de bezorger van de bloemist die er ook bij vertelde dat Marisa was overleden, terwijl de buurvrouw nog van niets wist! Niet echt netjes van de bezorger…

Nog steeds lig ik naast Marisa en als ik naar haar kijk, denk ik wat zonde en vol ongeloof komen er steeds meer vragen naar boven of dit voorkomen had kunnen worden en waarom wij? Ze is nu vijf dagen overleden en ze ziet er nog steeds heel mooi uit, wel heeft ze een wit kinnetje en wordt haar voorhoofdje steeds meer blauw. We hadden vier namen verzonnen: twee voor een jongen en twee voor een meisje. Als het een meisje zou worden, zouden we haar vernoemen naar mijn moeder die tweede kerstdag 1998 is overleden aan kanker. Dit vonden we niet gepast voor ons en de familie en we hebben dus de tweede naam gekozen: Marisa. Deze naam hebben we tijdens onze vakantie op Rhodos ontdekt, toen ik een Suske & Wiske aan het lezen was. De zeemeermin in het delta duel heet Marisa, wat we dus een hele mooie naam vonden.

Tja, je kan natuurlijk alle dagen thuis zitten en treuren om dit grote verdriet, maar toch ben ik al een dag na de bevalling boodschappen gaan doen, wezen fietsen in de broekpolder en naar de stad geweest. Dit geeft mij enige afleiding en met heel veel visite van familie, kennissen en de kraamhulp die dan thuis was, was het wel even lekker. Ook was het schitterend weer voor eind oktober/begin november wat ons verdriet een beetje verzacht. Morgen is het maandag 31 oktober en dat zal een hele zware dag worden omdat ze dan om 11.30 uur wordt begraven op de begraafplaats in Holy.

Nu genieten we nog van onze dochter Marisa, liggend bij ons op bed. Talloze foto’s hebben we al gemaakt omdat deze ons herinneringen zullen geven. Ook zijn we blij dat de verloskundige in het ziekenhuis een hand- en voetafdrukje van haar heeft gemaakt en een plukje haar heeft afgeknipt. Antwoord op alle vragen hebben we nog niet, maar we zijn ons gaan verdiepen in Marisa’s doodsoorzaak.

Vasa previa wordt zelden van tevoren opgespoord en kom voor in ongeveer 1 op 3000 zwangerschappen. In de meeste gevallen loopt het niet goed af, Marisa maakte bij een normale bevalling weinig kans. We konden er niets aan doen…. Ja, achteraf zou je kunnen zeggen dat ze haar hadden moeten halen met de keizersnee tussen 35 en 39 weken of zo. Alles ging perfect. Niets wees erop dat het fout zou kunnen gaan. Tuurlijk, je houdt rekening met eventuele afwijkingen, complicaties en dergelijke. In meer dan 90% van de bevallingen gaat het goed en je hoopt dat het bij jou ook goed zal gaan… deze keer niet dus. Het leven gaat door. We hebben al veel kaarten en bloemen ontvangen. Nu wordt je geleefd, maar over een paar weken gaat iedereen weer zijn eigen gang en dan moeten wij samen toch weer verder.

De begrafenis:
Nu is het alweer dinsdag 1 november, 9.23 uur nu ik dit schrijf. Marisa is gisteren begraven. We zagen heel erg op tegen deze dag en we hebben die ochtend Marisa nog op ons bed gelegd. Tussen 10 en 11 uur kwam onze naaste familie die nog even afscheid konden nemen. Om 11 uur arriveerde de begrafenisondernemer en ging het deksel op het mandje. Dit was een moeilijk moment, want dit was de laatste keer dat we haar zagen. De kinderen van mijn schoonzus waren er niet bij omdat ze nog te jong zijn.

Mijn schoonzus had een rolstoel voor Conny geregeld omdat ze nog geen eind kon lopen vanwege de hechtingen. Marisa kreeg een mooi plekje bij de kindergrafjes. Zelf heb ik het mandje in het graf gelegd en de drie bloemharten van ons en de grootouders. Er zijn nog een paar mooie gedichtjes voorgelezen zoals Vaarwel, Even en Leeg. Deze gedichtjes staan in een gedichtenboekje dat we gekregen hebben van een tante. Verder zijn we nog bloemen wezen leggen op de graven van mijn moeder, oma en opa. Om 12.15 uur waren we weer thuis en hebben we met z’n allen een broodje met soep genuttigd.

7 november 2005: 10.40 uur
Nu zijn we alweer een week verder na de begrafenis. Nu is het al wat rustiger thuis, maar ik ben nog niet in staat te gaan werken. Conny is de afgelopen week elke dag naar de begraafplaats geweest en ik heb het een keer overgeslagen. Vanmiddag gaan we waarschijnlijk weer. Volgende week maandag hebben we een afspraak in het ziekenhuis met de gynaecoloog en de betrokken mensen die ons op de dag van de bevalling geholpen hebben. Hopelijk krijgen we dan precies te horen hoe het bij Conny is misgegaan. Natuurlijk hebben we wel wat aanknopingspunten van de voorlopige samenvatting van het ziekenhuis. Daar staat in: Bilobata placentae met velamenteus insertie van navelstreng. Geen vaten tussen beide lobben placenta. Natuurlijk zijn we gaan zoeken op internet en kwam ik al snel op de site van Vasa Previa Toch begrijpen we nog niet helemaal hoe het zit, Conny had twee losse placenta’s zonder verbinding dus hoe dat gezeten heeft ten opzichte van de navelstreng is een raadsel. En of er dan onbeschermde vaten blootlagen voor de baarmoedermond weten we ook niet zeker. We kunnen blijven gissen, maar we kunnen beter ons nagesprek in het ziekenhuis afwachten.

17 november 2005: 16.00 uur
We hebben het gesprek met de gynaecoloog en de verpleegkundige gehad. Zij stelden ons enigszins gerust dat niemand iets te verwijten viel. Na het bloedverlies dat Conny had, was Marisa toch heel snel overleden. Angstig is wel dat het bloed van Marisa geweest was en omdat ze ongeveer 500 mililiter bloed had, is ze kansloos geweest en binnen een paar minuten of misschien wel seconden overleden. Verder was er nog enige uitleg over de tweelobbige placenta, waar uit twee maal drie vaten door de vliezen uitkomen in de navelstreng. Dan worden het drie vaten die uiteindelijk uitkomen bij Marisa. Tja, als er zes vaten verkleefd zitten aan de vliezen en maar een van deze vaten scheurt bij het breken van de vliezen, ontstaat er een lek waardoor het bloed kan ontsnappen. Tragisch natuurlijk. Ons engeltje had helaas geen beschermengeltje.

Nu we dit drama hebben meegemaakt, zullen we een volgende zwangerschap natuurlijk niet zorgeloos ingaan. Ook wil het niet zeggen, dat wat wij nu hebben meegemaakt, zekerheid geeft dat het de volgende keer wel goed verloopt! Vasa Previa komt 1 op 3000 bevallingen voor en de kans op herhaling is zeer klein, maar niet nul! De gynaecoloog zei dat Conny de volgende keer wel in het ziekenhuis begeleid zal worden.

Verleden week vrijdag werd ik 32 jaar en dit was wel een moeilijke dag. Ook nu met de donkere dagen, Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw voor de deur, zullen we het moeilijk krijgen. Maar wat er ook gebeurd, Marisa is en blijft onze eerste dochter.