Mijn naam is Inge van der Wulp en dit is het verhaal van mijn zoontjes Marijn en Timo. Op 25 februari 1998 braken na 35 weken en 4 dagen zwangerschap mijn vliezen. Omdat dat natuurlijk veel te vroeg was moest ik meteen naar het ziekenhuis terwijl ik nog geen weeën had. Ik werd opgevangen op de verloskamers en moest aan het CTG (via buikbanden). Dat zag er goed uit en omdat de weeën toch een beetje begonnen op te komen mocht ik op de verloskamer blijven. De banden zijn de hele tijd om mijn buik gebleven. Alles zag er goed uit. Tijdens de zwangerschap had ik verschillende echo’s gehad omdat mijn kindje iets achter bleef in groei. Mijn bloeddruk was ook wat hoog maar ze konden toch niet vinden waarom mijn kindje klein bleef. De placenta zag er op de echo’s goed uit. Omdat na 16 uur weeën de onsluiting bleef hangen op 6 cm kreeg ik een oxytocine infuus en werd op het hoofdje van mijn kindje een draadje aangebracht om zijn hartslag in de gaten te houden. De weeënactiviteit bleven ze meten door middel van een buikband. Ik verloor wat bloed tijdens die laatste uren maar helemaal niet veel. Na 22 uur weeën mocht ik gaan persen en tijdens de persweeën dipte het hartje van de baby heel erg. Hij moest er snel uit. Ik heb al mijn kracht gegeven en met 15 minuten was hij er. Blauw dat wel maar hij begin toch te huilen. Ik kreeg hem heel even op mijn buik en toen moest hij naar de kinderarts. Marijn was net 2 kilo en verder ging het goed met hem maar hij moest wel in de couveuse. Ongeveer 5 minuten later is de placenta geboren en ik zag de arts-assistent en de verloskundige (die er al die tijd bij is gebleven) wit worden. Er was bij ons sprake van een velamenteuze insertie en de scheur in de vliezen zat vlak naast de vaten. We hadden ongelooflijk veel geluk gehad zei de verloskundige en mijn kindjes hartslag was zo vreselijk omlaag gegaan omdat ik tijdens de persweeën de vaten dicht drukte. Waarschijnlijk was de velamenteuze insertie ook reden waarom ons kindje wat klein was gebleven. Ik ben er achteraf vreselijk van geschrokken.
In november 1999 was ik opnieuw in verwachting. Meteen heb ik gevraagd of dat weer zou kunnen gebeuren maar de gynaecoloog achtte de kans heel erg klein. In het begin heb ik een aantal echo’s gehad, ook een Color Doppler echo, en op 1 van die echo’s was de hele navelstreng te zien die doorliep tot in de placenta. Maar helemaal met zekerheid konden ze het niet zien. Toch heb ik toen niet voor een sectio gekozen ook omdat mijn gynaecoloog zei dat hij bij de minste twijfel toch meteen zou ingrijpen.
Mocht er op de echo weer een vasa previa te zien zijn, dan werd er een sectio (keizersnee) gedaan. Dan mocht ik niet kiezen maar dat werd gewoon gedaan. Op de natuurlijke manier bevallen was dan geen optie. Ook als de gynaecoloog zou twijfelen tijdens de bevalling of na het breken van de vliezen dan werd meteen overgegaan tot een sectio. Achteraf is daar op de verloskamer nooit meer over gesproken. De gynaecoloog was te laat. Timo is uiteindelijk geboren na 39 weken op de natuurlijke manier, in anderhalf uur . Mijn vliezen werden op het allerlaatste moment gebroken bij volledige onsluiting. Deze keer was alles goed. De placenta zag er prima uit en ook mijn kindje was veel groter. Timo is nu een gezonde baby van 5 maanden.
Ik moet je eerlijk zeggen dat we maar één keer over de mogelijkheid van herhaling gesproken hebben. De zwangerschap van Timo was een moeilijke zwangerschap door alles wat er met Marijn is gebeurd voornamelijk na zijn geboorte. Dat baarde mij meer zorgen dan de kans op herhaling van de vasa previa (wat trouwens niet helemaal het juiste woord is want mijn vaten lagen niet voor de baarmoedermond). Ik ben namelijk draagster van de streptokok bacterie waar baby’s aan kunnen overlijden (wat Marijn ook bijna gedaan heeft). Dat was een grote bron van zorgen voor ons op dat moment. Over een mogelijke herhaling van de vasa previa hebben we niet zoveel nagedacht omdat die kans zo heel klein was en de kans op een ziek kind (of erger) van de streptokokken bacterie vele mate groter was.
Ik heb 2 foto’s van de placenta van Marijn waar de velamenteuze insertie goed op te zien is.
Op de eerste foto kan je zien dat ik aanwijs dat er iets niet helemaal goed zit in de vliezen. Op de tweede foto heeft de arts assistent de vliezen binnenste buiten gedraait en kunnen we zien dat er vaten op de vliezen zitten.
