Na meer dan een jaar proberen zwanger te worden, was daar dan eindelijk de positieve test. 10 Dagen voordat we zouden starten met fertiliteitsonderzoeken. Zo gewenst en geliefd was deze baby nu al. Na de eerste echo met 7 weken bleek er een mooi kloppend hartje te zijn. Ook de volgende controles waren goed en alles groeide zoals het hoorde. Door de corona lockdown waren extra echo’s niet toegestaan, dus ook een pretecho om achter het geslacht te komen was niet mogelijk.
Eindelijk was daar de 20 weken echo. Dubbel zo spannend om erachter te komen of alles gezond was en of het een jongetje of meisje zou worden. Ons vermoeden werd snel bevestigd; een jongen. Zeer duidelijk en snel liet hij dit al zien. Wij waren superblij, maar nu kwam het spannende gedeelte nog, of alles gezond was. Doordat de baby erg wakker was, was hij veel aan het draaien in de buik. De hele checklist werd door elkaar afgecheckt. Alles was goed, hartje, nieren, alles. Het laatste wat nog gecheckt moest worden was de placenta en navelstreng. Ondertussen was de baby nog steeds veel aan het draaien door al het gedruk. Hierdoor werd er een inwendige echo gemaakt, maar ook hierop was geen duidelijkheid te zien. Dus er zou in de praktijk overlegd worden en we zouden teruggebeld worden of een extra echo in het ziekenhuis nodig was. Wij gingen met een goed gevoel weg, alles was verder gezond en omdat hij zo druk aan het draaien was, konden ze het niet goed zien.
Na een aantal dagen werd aangegeven dat ze toch graag een extra echo wilden maken in het ziekenhuis om het zekere voor het onzekere te nemen. Wij stonden er ook zo in, gewoon even dubbelchecken. Na een week ging ik naar de afspraak. Alleen, want mijn man moest werken en er werd gevraagd om zoveel mogelijk alleen naar afspraken te komen. Ik dacht er niet aan dat er ook iets mis kon zijn, want alles zag er toch gezond uit op de vorige echo’s. Ik werd opgeroepen en ging de echokamer binnen. Hier werd ik geholpen door een echoscopist die niet veel los liet. Na een beetje hmm ja hmm, werd er gezegd dat ze er even een gynaecoloog bij riep. Dat was het moment dat ik enorm schrok, dit is foute boel. Ze overlegden wat en met een boodschap: “er is iets met een bloedvat en ga er maar vanuit dat je niet meer zoveel mag”, werd ik de wachtkamer ingestuurd, waar ik moest wachten op het consult. Ik ging zitten en begon na te denken, helemaal alleen. Toen ik begon te huilen ben ik naar een toilet gegaan om compleet overstuur mijn man te bellen. Nadat hij me gerust gesteld had, hebben we afgesproken dat ik hem zou bellen zodra het consult begon. Ik was zo overstuur dat niks meer binnen kwam. Nadat ik weer wat rustiger in de wachtkamer zat, werd ik opgeroepen voor het consult. Dit was een klinische verpleegkundige, ze legde alles erg rustig uit met behulp van een tekening. Er lag een belangrijk bloedvat voor de baarmoedermond, de uitgang waar de baby door heen moest. Het was mis, maar omdat ze er op tijd bij waren, was de kans groot dat het goed zou komen. Ik moest wel rustiger aan gaan doen. Ik had geen idee wat dit betekende, maar ik mocht niet meer tillen, zoals boodschappen, de wasmand, etc. Zo min mogelijk inspanning.
Eenmaal thuis hebben we veel verdriet gehad en ik heb de eerste dagen veel gehuild. Daarna ging ik in een soort overlevingsstand. Ik besloot dat stress niet goed was voor de baby dus ik ging doen wat ik moest doen. Zoveel mogelijk rust nemen en niet te veel inspannen. Dit ging mij lukken. Ik heb met opzet niks op internet opgezocht, zodat ik niet bang zou worden gemaakt.
Ik stond daarna volledig onder controle in het ziekenhuis. Elke echo ging mijn man nu mee en alles bleek stabiel te zijn. De baby groeide goed, maar het bloedvat zat er nog steeds. Toen werd mij ook pas duidelijk dat de aandoening vasa previa heette. Ik zou rond de 34 weken worden opgenomen en rond 37 weken zou de baby gehaald worden met een keizersnede. Tijdens de laatste afspraak werden de datums besproken. Ik zou 22 juni 2021 worden opgenomen. We mochten uit 2 datums kiezen voor de keizersnede. Met 35+6 op 1 juli 2021 of met 36+5 op 7 juli 2021. We zeiden gelijk 7-7. Geluksgetal en de baby zat 6 dagen langer in mijn buik om sterker te worden.
Op 22 juni 2021 werd ik opgenomen. Ik zag hier enorm tegenop. Alleen mijn man mocht langskomen i.v.m. de bezoekersmaatregelen door corona. Gelukkig veranderde dit na een paar dagen en mochten er naast mijn man nog 2 bezoekers langs komen. Ik kreeg gelijk een infuus aangelegd zodat het geen extra tijd zou kosten als het mis ging. Daarnaast moest ik bij alles wat niet goed voelde op de bel drukken, iedereen wist dat er bij mij hoge spoed was. Dit was wel weer even een schrikmomentje, het kon echt mis gaan. Het personeel was fantastisch op de afdeling. De verpleging, artsen, roomservice medewerkers, iedereen was aardig en je bouwt toch een soort van band op. Na één week kreeg ik ineens harde buiken aan de rechter zijde. Ik durfde niet zo goed op de bel te drukken. Uiteindelijk drukte ik toch. Ongeveer na 30 seconden was de verpleegkundige er. Ik gaf aan dat mijn buik aan de rechterkant hard was en steeds pijnlijker werd. Ik werd gelijk aan de ctg gelegd en ook de artsen kwamen snel. Ik had gelukkig geen bloedverlies, dat was een goed teken. Na een half uur aan de ctg, bleek dat het hartje goed klopte en het was weer iets rustiger in mijn buik. Ik heb na al dit zo ontzettend gehuild omdat ik bang was dat het bijna mis zou gaan. Zonder al te veel andere kwaaltjes en nu zou het bijna mis gaan een week voor de geplande datum. Ik bleef vanaf toen alleen nog maar op de verdieping waar ik verbleef. Ik ging niet meer naar het restaurant op de begane grond of naar buiten voor een frisse neus. Gelukkig was net die week de Ronald McDonald huiskamer in het MST geopend. Wat een enorm fijne plek, even weg uit de patiëntenkamer, maar toch dichtbij de verpleging.
Eindelijk was de dag daar. 7 juli, 7-7. Ik had gelukkig nog wel een beetje geslapen en ging lekker op tijd douchen. Ik voelde een beetje dezelfde spanning als vroeger, dat we op vakantie gingen. Leuke, enthousiaste spanning. Onze baby zou er over een paar uurtjes zijn. Mijn man kwam en al snel mochten we richting OK. Een van de liefste verpleegkundigen die mij had verzorgd in die 2 weken mocht met ons mee. Het ging allemaal zo snel, de voorbereidingen, infuus aansluiten, aan de monitor worden gelegd. Voor ik het wist, lag ik al op de operatietafel. Nog steeds helemaal blij, lachend en enthousiast, want het was bijna zover. Al het personeel ging voor mijn gevoel mee in dit enthousiasme, heel erg fijn. Het voelde totaal niet alsof ik binnen enkele minuten geopereerd werd. Precies om 10.00 uur is onze zoon Luka geboren. De longrijpers hadden goed gewerkt, want hij kwam luid schreeuwend tevoorschijn toen ze het doek lieten zakken om hem te zien. Zo’n enorm fijn gevoel, dat geschreeuw. De kinderarts had hem snel beoordeeld en na enkele minuten lag hij al bij me. Dit was liefde. De gynaecoloog vroeg of we de vliezen, placenta en het bloedvat wouden zien. Nou, ik was wel benieuwd. Het bleek echt een enorm dik bloedvat te zijn en wat een geluk hebben wij gehad. Vervolgens mochten we al snel weer naar de kamer terug met Luka. Hij deed het zo goed dat hij niet naar de neonatologie afdeling hoefde. Twee dagen later waren we alweer thuis. Eindelijk, genieten in ons eigen huis.
Dankbaar dat uiteindelijk de zwangerschap en keizersnede zo goed zijn gegaan. Trots op ons alle drie hoe wij dit hebben gedaan en hoe sterk we eigenlijk zijn. Als laatste vooral liefde. Intens veel liefde voor Boris, mijn man. Zonder hem had ik dit alles niet aangekund. Mega veel ik-knap-bijna-uit-elkaar-liefde voor lieve Luka, die al een hele persoonlijkheid begint te ontwikkelen.
Ik deel mijn verhaal omdat ik wil dat er meer bekendheid over vasa previa komt. Als het op tijd wordt ontdekt, kan er naar gehandeld worden. Ik heb lang gedacht: wat als de echoscopist me niet had doorgestuurd? Wat als? Gelukkig is het gezien en is alles goed afgelopen.
