Juli 2020, Corona bleek op zijn retour en we mochten allemaal weer wat meer.
We besloten met 3 vrienden op reis te vertrekken naar de mooie champagnestreek.
Na onze mooie vakantie en nog een laatste keer van alcohol te genieten, begonnen we aan een nieuw hoofdstuk: Kinderen?!
Het was meteen prijs en dus vrijwel meteen na de vakantie was ik zwanger. Het overviel ons, we hadden erop gerekend dat het misschien niet voor ons was weggelegd of dat het veel langer zou duren om zwanger te raken.
De gehele zwangerschap verliep vlot, ik voelde me goed, had weinig last van zwangerschapskwaaltjes of misselijkheid en echo na echo kwam er positief nieuws, de baby deed het goed. Geen uitzonderingen, ook niet bij de 20 weken echo die in het ziekenhuis gebeurde door een andere gynaecoloog met een meer gespecialiseerd toestel.
Geen reden dus om ons zorgen te maken en dat deden we ook niet, een sterk gevoel van ‘we zijn hiervoor gemaakt’ en ‘de natuur zorgt hier wel even voor’.
Ik bleef tot 4 weken voor mijn uitgerekende datum werken en de zorg voor mijn 2 paarden liep ook gewoon door. Ik sleurde dus elke dag nog met een baaltje hooi en wat water hier en daar.
Op 39 weken en 2 dagen kon ik niet meer goed slapen omdat ik me te oncomfortabel voelde. Ik verloor een klein beetje bloed (echt miniem) en ik verloor ook wat vocht (waarschijnlijk zijn toen mijn vliezen gebroken). In de ochtend verdween het oncomfortabele gevoel en kon ik er weer tegenaan. Ik had contact met de vroedvrouw en ze gaf aan dat dit waarschijnlijk harde buiken of voorweeën waren. De volgende nacht kwam dit gevoel terug rond 2.00 u en ging ik wat wandelen/ijsberen rond de zetel en zat ik een paar uurtjes in een warm bad. Toen het gevoel niet meer weg ging en ik terug wat bloed verloor, maakte ik me toch zorgen en heb ik Jeroen gewekt om naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik hoor het me nog zeggen, ze zullen me wel terug naar huis sturen, maar om zeker te zijn ….
Om 8:00 u kwamen we aan bij het ziekenhuis. We begaven ons naar de monitor en toen kwam het. Ik was in volle arbeid, had al 8cm ontsluiting en de papieren voor een eventuele epidurale verdoving zag ik ook onder mijn neus verdwijnen. Ik had het wel zo’n beetje gehad en was moe.
TOTALE VERBIJSTERING…
Ik heb de arbeidskamer welgeteld 5min gezien, Jeroen ging ons koffertje uit de auto halen en in die tijd rolden ze mij naar de verloskamer.
Hier werd ik geassisteerd door 2 vroedvrouwen en 1 gynaecoloog in opleiding. Ik zou mijn kindje binnen het uur hebben en alles ging voorspoedig.
Tot de vroedvrouw liet vallen, Stéphanie als je nu nog eens goed perst gaat hij jou al kunnen zien. Hoe?! MIJ ZIEN?!
Boris had zijn laatste draai niet meer genomen, lag sterrenkijker, en mijn gynaecoloog werd er meteen bijgeroepen. Hij besloot me meteen een knip te zetten en hem met de zuiger ter wereld te brengen.
Om 10:30 was hij er, Boris schreeuwde het uit en werd meteen bij de papa op de blote borst gelegd.
Ik voelde mij op dat moment niet capabel om dat te doen, totaal onder de indruk van alles.
De nageboorte moest nog komen en dat gebeurde met 4 handen van de aanwezige vroedvrouwen al drukkend op mijn buik.
Hierna moest ik enkel nog gehecht worden maar er was commotie om mijn nageboorte…
De vroedvrouw vroeg me of ze een foto mocht maken?
‘Eum ja, maar van wat eigenlijk?’
‘Jouw vruchtzak.’
Hierna begon mijn begeleidend gynaecoloog een hele biologieles aan zijn gynaecoloog in opleiding over mijn vruchtzak/vliezen en placenta. Ik onderbrak hun gesprek en vroeg hen opnieuw te beginnen zodat ik mee kon volgen. Bleek mijn navelstreng niet aan te sluiten op mijn placenta maar daartussen onbeschermde aders te vertonen.
Eens wat hersteld en op mijn kamer, ging ik Googelen en besefte ik aan wat we met z’n drietjes ontsnapt waren.
Was het nu Velamenteuze insertie of/en Vasa Previa, ik heb de woorden nooit van de dokters of vroedvrouwen vernomen.
Achteraf vernamen we van de vroedvrouw dat ze spijt hadden mijn nageboorte niet te hebben bewaard op sterk water.
Wel heeft het hele gebeuren nog lang door mijn hoofd gezinderd, was als….
Waarom heeft niemand dit eerder gezien? En zijn andere ouders met lege handen uit het ziekenhuis moeten vertrekken?
We konden het toen niet vatten en nu nog altijd niet. Onze perfecte zwangerschap bleek een hoog risico-volle met goede afloop of hoe je kan rouwen om het bijna verlies van je baby.
Hieronder zien jullie de foto van onze prachtige Boris. ???? Daaronder zien jullie de foto’s van mijn nageboorte.
